«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.» ( Ν. Καζαντζάκης)

Η αφετηρία δεν έχει και πολλή σημασία. Ο τερματισμός επίσης. Και τα δυο ορίζουν ένα μεσοδιάστημα, και τα δυο είναι απλές σημαδούρες που εφιστούν τη προσοχή σου, ένα κάλεσμα μέσα σου, στο χαοτικό σου γίγνεσθαι. Κάθε μεσοδιάστημα αντιπροσωπεύει ένα στόχο, μια συνειδητή προσπάθεια, την αποδοχή του τώρα και την κατασκευή του αύριο. Άλλο μπορεί να έχει ως στόχο τη κερδοφορία, άλλο την εκπαιδευτική κατάρτιση, άλλο την απώλεια βάρους , άλλο τη βελτίωση της υγείας και κάποιο άλλο την προσαρμογή μετά την απώλεια. Όλα όμως χρειάζονται λίγο από τη ψυχή σου, λίγη αυτοθυσία και λίγη διαίσθηση. Πολύ υπομονή, αρκετή επιμονή και απόλυτη αφοσίωση. Ίσως εκεί να κρύβεται η επιτυχία-στην αφοσίωση.

Μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε μέσα σε μεσοδιαστήματα. Κάθε εμπειρία και ένας αναπρογραμματισμός, μια αναθεώρηση, ένας ανασχεδιασμός. Είτε θεωρείς τον εαυτό σου ‘’του προγράμματος’’ είτε όχι, σου συμβαίνει, σου έχει συμβεί και θα συνεχίσει χωρίς να σε ρωτάει. Ένα χρόνο ακριβώς πριν, με αφορμή την απώλεια ενός προσώπου, μπήκα και εγώ σε ένα νέο μεσοδιάστημα χωρίς να ερωτηθώ, έτσι ξαφνικά, κλασσικά.. Ο τίτλος που πλέον αναγνωρίζω ότι θα του ταίριαζε είναι ‘’η απώλεια ως μέσο αποδοχής και υπέρβασης’’. Η αλλαγή που επέφερε ήταν βιολογικές αλλαγές όπως αλλαγή ωρών ύπνου και διατροφής , ψυχολογικές αντιδράσεις όπως κατατονία, έλλειψη διάθεσης, αποπροσανατολισμό, απελπισία, φόβο. Αλλά ναι, ξέρω.. Δεν έχει τόση σημασία να περιγράψω το προσωπικό μου βίωμα, όσο το ποια ήταν η κατάληξη. Την έβγαλα καθαρή και τώρα είμαι ακόμα πιο δυνατή.

Το πλέον παρελθοντικό, μεσοδιάστημα μου διήρκησε οχτώ μήνες. Κατά τη διάρκεια αυτού, έπεφτα και σηκωνόμουν, απελπιζόμουν και ήλπιζα, νόμιζα ότι τερμάτιζα αλλά είχα λίγο ακόμα, τρελαινόμουν και προσευχόμουν, φοβόμουν, μισούσα και αγαπούσα. Μέσα σε οριακές καταστάσεις και συναισθήματα, γίνονται οι μεγαλύτερες υπερβάσεις, είναι η ευκαιρία σου να εξελιχθείς. Είναι αυτός ο μηχανισμός επιβίωσης που έχουμε αναπτύξει εκατομμύρια χρόνια ύπαρξης πάνω σε αυτό το πλανήτη, που, βλέπεις, δεν σε παρατάει εύκολα. Αλλά είναι και κάτι άλλο.. πιο λεπτοφυές, κάτι που πρέπει να ησυχάσει ο νους για να το ακούσεις. Πολλοί το αποκαλούν εσωτερική φωνή, άλλοι διαίσθηση, άλλοι φωνή της σιγής.. Για μένα ήταν κάτι που μου έλεγε ‘μη τα παρατάς’, ‘θα τελειώσει’, ‘μπορείς λίγο ακόμα’, ‘αποδέξου το τώρα σου και αφοσιώσου’.

Και που θέλω να καταλήξω… Μην υποτιμάμε κανένα μεσοδιάστημα, μέσα στο φωτεινό διάστημα που καλείται Ζωή. Όλα είναι αυτά που πρέπει να είναι. Και το ‘πρέπει’ αυτό δεν είναι ανθρώπινος νόμος, δεν είναι διαταγή κανενός δικτάτορα, δεν είναι κήρυγμα. Είναι το καθήκον που πρέπει να εκπληρώσεις για να φύγεις λίγο καλύτερος από αυτό που ήσουν όταν ήρθες. Χαλεπά τα καλά.

Μαρία Τάτσιου, Οικονομολόγος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας