Γράφει η Νάντια Στράντζου…

Ίσως να μην είναι 2020 στον  αριθμό, μα θα πρέπει να το αποδεχθείς ότι σε έχουν κυκλώσει… Μικρά, σκισμένα, τσαλακωμένα κίτρινα χαρτιά από το πρώτο πρόχειρο σημειωματάριο που βρέθηκε στο διάβα σου, στη φευγαλέα δίνη της στιγμής να γράψεις ένα γράμμα στον «καινούριο» εαυτό σου, αυτόν που θα έπρεπε περήφανα να σταθεί στο ύψος της «καινούριας» χρονιάς, στο κατώφλι της «καινούριας» δεκαετίας…

Με το στυλό στο χέρι και το προσωπικό σου χάρτινο χάος ολόγυρα, τους ματαιωμένους χορευτές αστερίσκους στα περιθώρια των σελίδων, τις ωραίες – μα σκοτεινιασμένες από τα μελανά διορθώματα – ιδέες σου, αναγνωρίζεις με την άκρη του ματιού τη στιγμή αυτή στην αντανάκλαση του καθρέφτη απέναντί σου, στην αντανάκλαση του παρόντος χωροχρόνου… Οικεία, έμφυτη η συνειδητότητα πως δεν υπάρχει τέτοια κατάσταση όπως ο «καινούριος εαυτός» μιας καινούριας χρονιάς, μα είναι ο εαυτός, το μυαλό και η ψυχή ένα συνονθύλευμα των χρόνων, των εμπειριών, των συναισθημάτων που πέρασαν… Και των ανθρώπων, κυρίως και ιδιαιτέρως αυτών… Γιατί το δικό τους πέρασμα σε διαμόρφωσε, σε πήρε από το χέρι και σε οδήγησε όπως είσαι στην κάθε καινούρια χρονιά, στην κάθε καινούρια μέρα… Ανοίγεις τα μάτια και αντικρίζεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που σου άφησαν κάτι από εκείνους, είτε περνώντας – εσκεμμένα ή τυχαία- είτε μέσα από τις πολλαπλές μεταμορφώσεις τους, φτάνοντας να γίνουν παρόν, συνύπαρξη και μαγεία…

Κι εκείνοι, που ήρθαν σαν κύμα σαρωτικό, που από το διάβα τους τίποτε δεν έμεινε πια ίδιο, που ακούς ακόμα ανά στιγμές τον απόηχο αδικοχαμένων ονείρων και βλέπεις -ίσως βλέπεις, ίσως οραματίζεσαι- τη σκόνη των ματαιώσεων… Εκείνοι, να το θυμάσαι, ήρθαν και έφυγαν από όλους πιο διδακτικά… Αυτή η από πλευράς σου κατάθεση ψυχής, η επένδυση και η απώλεια, είναι η σημερινή σου ηρεμία και η ασφάλεια της Γνώσης…

Μα επειδή θα πρέπει κάτι να σου ευχηθώ – μην αμελείς τις ευχές, το σύμπαν έχει μάτια και αφτιά ανοιχτά- τώρα που γίνεται επανεκκίνηση χρόνου, δυνάμεων, σκέψεων, απλά, κράτα σε κάποια γωνίτσα στο μέσα σου τα όνειρα υπό διαπραγμάτευση. Δεν σου εύχομαι όλα να τα κάνεις πράξη, όχι… Κάποια όνειρα οφείλουν να παραμένουν όνειρα αέναα, κι εκεί ψηλά, στο χρυσό τους βάθρο και τυλιγμένα την αίγλη του απραγματοποίητου, να σε κινητοποιούν κάθε μέρα και να σου γεμίζουν το απόθεμα για ζωή… Μερικά όμως όνειρα μπορούν τώρα πια – ας πούμε φέτος- να γίνουν στόχοι… Κι έπειτα, είναι και τα άλλα, τα νεογέννητα όνειρα, τα φρεσκοονειρεμένα… Αυτά που τα έφτιαξες με τα πιο αγνά υλικά, μαζί με τους συνοδοιπόρους της ζωής στο πέρασμα του χρόνου… Κι αυτοί, που συνονειρεύτηκαν, αξίζουν σίγουρα ένα γενναίο τους κομμάτι, πασπαλισμένο με μπόλικη χρυσόσκονη υλοποίησης…

Να έχεις μια υπέροχη «καινούρια» χρονιά

Αθροίζοντας σωστά

Ό,τι σε κάνει αυτό που σήμερα είσαι…

«Είμαι η ψυχή

τέρμα κι αρχή

όλου του κόσμου

λυγμών βροχή

στάζει κι αχεί

πάντοτε εντός μου»

Γιάννης Ρίτσος, Δοκιμασία (απόσπασμα)