γράφει η Νάντια Στράντζου:

Εαρινή Ισημερία

Απόκοσμα που μας ήρθε φέτος η άνοιξη

Βροχή ασταμάτητη

δυο μέρες και δυο νύχτες

σαν από ψηλά κυλούν

χωρίς τέλος τα δάκρυά τους

Ομίχλη, πέπλο βαρύ

δυο μέρες και δυο νύχτες

σαν να άδειασαν στο μπλε του κόσμου

οι κάννες των όπλων

Κι εγώ μαζί, τα δάκρυά μας

Δάκρυα πια του κόσμου

Ιστορίες πίσω από πόρτες κλειστές

τοίχους- τείχη, πέτρες,κραυγές

Ομίχλη του τρόμου

Από το τζάμι

τα κάγκελα του μπαλκονιού

τα όμορφα ιδιωτικά κελιά μας

ποια άνοιξη αλήθεια να χωρέσουν

Έτσι, ανευλεύθεροι

έκαστος στο κουτί του

έχουμε πια μεγάλη μπροστά μας τη μέρα

να κοιτάμε στα μάτια τα δάκρυα

του φόβους…