Αναρωτηθήκατε ποτέ πως επιλέγονται τα χρώματα στα χαρτονομίσματα;! Τα τραπεζογραμμάτια ευρώ χρησιμοποιούνται για τις καθημερινές συναλλαγές σε χώρες μέλη της ευρωζώνης, αλλά και σε άλλες περιοχές του κόσμου που έχουν υιοθετήσει το ευρώ είτε βάσει συμφωνίας ή άτυπα. Ειδικότερα, το «πεντάευρω» χρώματος γκρι ώστε να μην επηρεάζει τυχόν απώλειά του, σε κλασικό αρχιτεκτονικό ρυθμό. Το «δεκάευρω» σε χρώμα παιγνιδιάρικο, κόκκινο και σε Ρωμανικό αρχιτεκτονικό ρυθμό. Το «εικοσάευρω» χρώματος μπλε και σε Γοτθικό αρχιτεκτονικό ρυθμό, το οποίο προδιαθέτει για εύκολη χρήση! Στη συνέχεια περνάμε σε περισσότερο αγχωτικά από την μία πλευρά αλλά πολύ ευχάριστα – με bonus ιδιότητες- από την άλλη πλευρά, διότι μη ξεχνάμε ότι υπάρχουν 2 όψεις αφού μιλάμε για νομίσματα! Το «πενηντάευρω» με χώμα πορτοκαλί και Αναγεννησιακό αρχιτεκτονικό ρυθμό, το «κατοστάευρω» χρώματος πρασίνου και αρχιτεκτονικού ρυθμού μπαρόκ, είναι ένα χαρτονόμισμα πολλά υποσχόμενο αφού αντιπροσωπεύει «μεγάλη αξία χρήματος». Τέλος περνάμε στις δύο τελευταίες περιπτώσεις, οι οποίες ανεβάζουν τους παλμούς της καρδιάς για πολλούς λόγους. Στο «διακοσάευρω» σε απόχρωση κίτρινου και καφέ επηρεασμένο από την εποχή του σιδήρου και του γυαλιού και στο πολυπόθητο αλλά …

Από μικρά παιδιά ανησυχούσαμε για τον βαθμό της επιτυχίας μας, αλλά είναι εκεί το πραγματικό νόημα και η ουσία; Είναι υποκειμενική υπόθεση η τοποθέτηση του «πήχη»! Είναι ζήτημα και ένα γενικότερο συνονθύλευμα προβολών και πεποιθήσεων που κουβαλάει ο καθείς στο διάβα της ζωής. Δεν ξεκινούμε όλοι από το ίδιο σημείο, και η επιτηδευμένη σύγκριση ενέχει τον κίνδυνο μετατροπής των φίλων σε ανταγωνιστές. Από την πρώτη στιγμή που ερχόμαστε στην ζωή αγωνιζόμαστε και μαθαίνουμε, ανάλογα με την προσωπικότητα του καθενός μας αρχίζουν με τον καιρό και οι «πολυσήμαντες επιλογές». Στην ζωή δεν χρειάζεται να είμαστε απόλυτοι ωστόσο απαιτείται να παίρνουμε σωστές επιλογές. Βέβαια στο ερώτημα και ποια ακριβώς είναι η σωστή επιλογή έρχεται η θεωρία της σχετικότητας να κλείσει τον προβληματισμό! Η απόκτηση των υλικών αγαθών έχει κυρίως μια παροδική επίδραση στην προσωπική μας ευτυχία. Η πραγματική ευτυχία κρύβεται στη στιγμή εκείνη που ο κάθε «μεγιστάνας» θα παραδώσει την περιουσία του στις επόμενες νέες γενιές ενώ ο ίδιος θα αποσυρθεί σε κάποιο εξωτικό νησί ψαρεύοντας όλη μέρα…

Πηγαίνοντας μια βόλτα στην παραλία ακούω μητέρες να αγωνιούν και να προβληματίζουν τα παιδιά τους για την «ακριβοθώρητη» επαγγελματική τους αποκατάσταση. Το άγχος ήταν σε πρώτο πλάνο γύρω από τον βαθμό απόδοσης στα μαθήματα και σε δεύτερο στον αριθμό των πτυχίων, αγγλικών-γαλλικών-ιταλικών! Ακολούθως, περνώντας τα χρόνια το άγχος μετατίθεται στον αριθμό τον πτυχίων, των μεταπτυχιακών και των διδακτορικών. Ωστόσο, αναρωτιέμαι στην αναγωγή αυτών των αριθμών σε επαγγελματική αποκατάσταση καθώς και σε προσωπική ισορροπία και ευτυχία μήπως δεν γίνει ποτέ αντιστοιχία. Τα χρόνια περνάνε και η πλειονότητα αναλώνεται στο κυνήγι των προσόντων! Στο ποιος έχει τα περισσότερα πτυχία. Ίσως φταίνε τα στερεότυπα και οι κοινωνικές προκαταλήψεις αλλά το αποτέλεσμα μετράει. Στην περίπτωση επίτευξης πολλών πτυχίων το σύνηθες είναι να αποκλίνει κοινωνικά το άτομο διότι έτσι και αλλιώς οι συνθήκες θα τον έχουν οδηγήσει σε τέτοιους μοναχικούς ρυθμούς. Η ζωή όμως είναι πολύ μικρή για τέτοιου είδους μονοπάτια επομένως είναι αναγκαία η ισορροπία. Και ενδεχομένως στην διάρκεια του κυνηγιού για τον θησαυρό τα θηρία να παίξουν καθοριστικής σημασίας ρόλο… Ενδεικτικά βήματα Αυτογνωσία Ψυχραιμία Εγρήγορση Θάρρος Χιούμορ Και …

Η πόρτα άνοιξε διάπλατα. Αυτή, κάνοντας ένα βήμα και φορώντας πλέον το φτηνό ένδυμα  της ελευθερία της, δικαιώνει και πάλι την «πάστα» της. «Βίκυ, Βίκυ» φώναζε συμπονετικά η πλειάδα δημοσιογράφων έξω από το ψυχιατρείο. Ήταν μια δικαίωση, και για αυτούς. «Αποφυλακίζεται η Βίκυ Σταμάτη: Ελεύθερη χωρίς εγγύηση» η λεζάντα που μας τόνιζε ο τηλεοπτικός σταθμός κάτω από τις δηλώσεις της. Και εκείνη, με το λαμπερό της πρόσωπο λόγω των χιλιάδων ευρώ που έχουμε ξοδέψει στις  πλαστικές της επεμβάσεις, ξεκινά να παίζει το ρόλο της, αρχίζει και πάλι να υποκρίνεται ως πονεμένη μητέρα και με τρεμάμενη δακρυσμένη φωνή (αλλά χωρίς κανένα ίχνος δακρύου) ως μια σύγχρονη Τζένη Καρέζη αποδίδει το ρόλο που της έχουν συμβουλέψει. Και στο φόντο οι δυο δικηγόροι της, των οποίων δε χρειάζεται να ανατρέξεις στο βιογραφικό για να αντιληφθείς πόσο σάπιοι, βρώμικοι και ρυπαροί είναι γιατί φωνάζουν οι φυσιογνωμίες των, ωρύονται… «Θέλω να γυρίσω στο παιδί μου, θέλω να πάω κοντά του» ψελλίζει ορμώμενη από μητρικό ένστικτο, το οποίο όμως πού είχε απωλέσει όλα τα προηγούμενα χρόνια; Τότε που ξόδευε μυθικά ποσά …