Ζούμε σε τεταμένους καιρούς… Ο πανικός και η ένταση διασπείρονται ακαριαία στα μήκη και πλάτη του ‘’πολιτισμένου’’ κόσμου μας… Και είναι γεγονός ότι δεν υπάρχει πιο γρήγορα μεταδιδόμενο αίσθημα από τον φόβο… Το τελευταίο μάλιστα διάστημα, όπως βομβαρδίζεται το μυαλό από τρομοκρατικές εικόνες, ο φόβος έχει γίνει απροσδιόριστος: φοβόμαστε τι επακολουθεί, φοβόμαστε για το μέλλον, για το παρόν, για τον εαυτό μας, για τους δικούς μας ανθρώπους, για τη χώρα… φοβόμαστε για οτιδήποτε μπορούμε να σκεφτούμε, να σχεδιάσουμε και – το χειρότερο- να ονειρευτούμε…

Θα ήθελα όμως να εστιάσω σε έναν φόβο τον οποίο θεωρώ ότι η γενιά των 400 ευρώ είναι περισσότερο αναγκασμένη από κάθε άλλη γενιά να αντιμετωπίζει στο παρόν της : τον φόβο της απουσίας των σημαντικών μας «άλλων»… Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η γενιά μας είναι σχεδόν δεδομένο ότι βιώνει το προσωπικό της συνονθύλευμα φόβων χωρίς να μπορεί να το μοιραστεί… Σημαντικοί για εμάς άνθρωποι, για πολλούς λόγους, έχουν βρεθεί σε άλλα μέρη, πόλεις, ηπείρους… Τη στιγμή που τους αποχαιρετήσαμε, γνωρίζαμε μέσα μας ότι, παρά τις σύγχρονες δυνατότητες επικοινωνίας, ο καφές και η κουβέντα που δεν θα υπάρχουν πια στην καθημερινότητά μας αφήνουν ένα κενό από αυτά που δεν αναπληρώνονται, με όποιον τρόπο και αν προσπαθήσει κανείς…

Κάθε τέτοιος αποχωρισμός ήταν ένα ακόμη βήμα στο μονοπάτι που οδηγεί στη δυσκολία εξωτερίκευσης… Και φτάνουμε έτσι σε κάθε καινούριο σήμερα, λιγάκι «πιο δύσκολοι» απέναντι στην πρόκληση της κοινωνικοποίησης, λιγάκι μεγαλύτεροι και λιγάκι πιο μόνοι… Έτσι – εύλογα- είμαστε και ‘’λιγάκι’’ διαφορετικοί απέναντι στους σημαντικούς μας άλλους που έχουμε την ευλογία να τους έχουμε κοντά μας: γίνεται ξαφνικά πιο σύνθετο το να μιλήσεις και να μοιραστείς..την ίδια στιγμή, το κεφάλι σου κατακλύζεται από σκέψεις και η ζωή σου από υποχρεώσεις, που οι ρυθμοί της δε σου επιτρέπουν να αρχειοθετήσεις εσωτερικά για να εκφράσεις… κοιτάς τον άλλο στα μάτια και ξέρεις ότι το ίδιο συμβαίνει και στο δικό του κεφάλι, και δεν θέλεις να προσθέσεις τίποτα από «τα δικά σου»…

Την εποχή των φόβων και της παράξενης αυτής απομόνωσης, ακόμη και μέσα στον κλοιό των οικείων και αγαπημένων μας, κάθε συναίσθημα βιώνεται σε μεγαλύτερο βαθμό, αποκτά διαστάσεις τρομακτικές όσο δεν βρίσκει διέξοδο να εκφρασθεί… Ξέρουμε όμως πως στην επόμενη – γιορτή, αργία, άδεια- στιγμή που θα έχουμε κοντά μας τους σημαντικούς μας άλλους, που θα βρούμε την ευκαιρία να βαδίσουμε δίπλα τους, να μοιραστούμε τον καφέ κι ένα κομματάκι ψυχής, όλα πάλι θα γίνουν πιο αισιόδοξα… Και, όπως λέει και η θυμόσοφη ρήση, « η ζωή αξίζει όταν έχεις κάτι να περιμένεις…»!

Στράντζου Νάντια, Δασκάλα