Γράφει η Νάντια Στράντζου Υπάρχουν μέρες κακές, μέρες που νιώθουμε να μην έχει τέλος το τέλμα μέσα μας… Αυτές οι μέρες δεν κάνουν διακρίσεις. Υπάρχουν για όλους, μικρούς και μεγάλους. Σαν να είναι αναφαίρετο δικαίωμα της ανθρώπινης φύσης… Εχθές οι μαθητές μου είχαν ακριβώς μια τέτοια μέρα… Στο τελευταίο διάλειμμα μάλωσαν πολύ για ασήμαντες αφορμές. Όλοι με όλους. Ήρθαν λοιπόν σε εμένα, προσπαθώντας να μου εξηγήσουν τι είχε συμβεί. Ήταν τόση η μεταξύ τους ένταση, που στάθηκε αδύνατο να καταλάβω, όσο κι αν προσπαθούσα. Αντάλλασσαν φωνές και προσβολές χωρίς τέλος. Τη λύση έδωσε το σωτήριο κουδούνι! Έφυγα από το σχολείο τρομερά προβληματισμένη. Οδηγώντας, παρατηρούσα ανάλογες στιγμές στο γύρω μου περιβάλλον: καυγάδες για τα διπλοπαρκαρίσματα, κόρνες στα φανάρια, φωνές… Σήμερα, αμέσως μετά την πρωινή προσευχή, ζήτησα από τους μαθητές μου μια ιδιόμορφη χάρη: να αλλάξουν τη σχολική τσάντα τους με του διπλανού τους και να την κουβαλήσουν για λίγη ώρα. Τα πρώτα σχόλια ήρθαν, σχεδόν άμεσα, από έναν μαθητή που δεν είχε «ζευγαράκι», και έτσι άλλαξε την τσάντα του με τη δική μου: «Κυρία, είναι δυνατόν …