«..με το που αλλάζει ο καιρός, κάτι με πιάνει! Σαν μελαγχολία να το πω! σαν κατάθλιψη.. δεν ξέρω! Π.χ. τώρα πλησιάζουν τα Χριστούγεννα! Όλα γιορτινά, δρόμοι στολισμένοι, φώτα, μουσική.. και όμως εγώ νιώθω ότι θέλω να κλειστώ στο σπίτι και να μην ξαναβγώ! Βέβαια.. τώρα που το σκέφτομαι αυτό συμβαίνει κάθε φορά που αλλάζει ο καιρός! Είναι κάτι που πρέπει να ανησυχήσω;» Το καταθλιπτικό συναίσθημα που παρουσιάζεται στο κείμενο, φαίνεται να είναι πιο έντονο στη μετάβαση από το καλοκαίρι στο χειμώνα και αρκετές φορές κλιμακώνεται μέχρι την περίοδο των Χριστουγέννων. Ειδικά εκείνες τις μέρες σε πολλούς ανθρώπους υπάρχει μια αυξημένη πίεση από την ανάγκη για «υποχρεωτικό» καταναλωτισμό και κοινωνικές επαφές. Αλλά και μια «υποχρεωτική» χαρά για ευτυχισμένες στιγμές εν αναμονή των Χριστουγέννων και της αλλαγής του χρόνου, που πρέπει να βιώσουν γιατί «όλοι την βιώνουν, αρά έτσι πρέπει να νιώθω και εγώ!». Αυτά τα «πρέπει» είναι που έρχονται να επιβαρύνουν ψυχολογικά και συναισθηματικά τους ανθρώπους εκείνες τις μέρες. Ξεχνάμε όμως πως ο καθένας έχει διαφορετικά βιώματα, αναμνήσεις, απώλειες, οικογενειακές συνήθειες και να θέλει να βιώσει …

Δε κλείνω τα μάτια, ούτε ζω στο κόσμο τον δικό μου, αν και δε σας κρύβω ότι το θέλω πολύ! Όλοι μας θέλουμε να ζούμε στον ονειρικά πλασμένο δικό μας κόσμο! Δε κλείνω τα μάτια στη πραγματικότητα, τη ξέρω, τη βλέπω…..Μπορεί να μας πνίγει ο θυμός και η οργή, να απογοητευόμαστε με ό,τι συμβαίνει, να βλέπουμε τη δυστυχία να πλησιάζει όλο και περισσότερο… η ανασφάλεια, ο φόβος και το άγχος να απορροφούν ενέργεια από τη ζωή μας. Είμαι σίγουρη πως όλα αυτά που συμβαίνουν δεν αφήνουν κανέναν μας αδιάφορο. Ο καθένας ωστόσο έχει ξεχωριστό τρόπο που προσεγγίζει τις καταστάσεις. Εάν κάποιος έχει διαφορετικό τρόπο από το δικό σου δε σημαίνει ότι είναι λάθος. Άλλωστε το σωστό και το λάθος είναι σχετικό.!!! Μη βιαστείς να κατηγορήσεις τη στάση ενός ανθρώπου…μη βιαστείς να κρίνεις την συμπεριφορά του…. Μη βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα επειδή λειτουργεί διαφορετικά από εσένα και ψάχνεις να βρεις φτηνές δικαιολογίες για να δικαιολογήσεις πρώτα τον εαυτό σου. Η μιζέρια έχει κατακλίσει τη ζωή μας και η καθημερινή γκρίνια έχει γίνει συνήθεια! Σήμερα ο αισιόδοξος …

Ζούμε σε τεταμένους καιρούς… Ο πανικός και η ένταση διασπείρονται ακαριαία στα μήκη και πλάτη του ‘’πολιτισμένου’’ κόσμου μας… Και είναι γεγονός ότι δεν υπάρχει πιο γρήγορα μεταδιδόμενο αίσθημα από τον φόβο… Το τελευταίο μάλιστα διάστημα, όπως βομβαρδίζεται το μυαλό από τρομοκρατικές εικόνες, ο φόβος έχει γίνει απροσδιόριστος: φοβόμαστε τι επακολουθεί, φοβόμαστε για το μέλλον, για το παρόν, για τον εαυτό μας, για τους δικούς μας ανθρώπους, για τη χώρα… φοβόμαστε για οτιδήποτε μπορούμε να σκεφτούμε, να σχεδιάσουμε και – το χειρότερο- να ονειρευτούμε… Θα ήθελα όμως να εστιάσω σε έναν φόβο τον οποίο θεωρώ ότι η γενιά των 400 ευρώ είναι περισσότερο αναγκασμένη από κάθε άλλη γενιά να αντιμετωπίζει στο παρόν της : τον φόβο της απουσίας των σημαντικών μας «άλλων»… Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η γενιά μας είναι σχεδόν δεδομένο ότι βιώνει το προσωπικό της συνονθύλευμα φόβων χωρίς να μπορεί να το μοιραστεί… Σημαντικοί για εμάς άνθρωποι, για πολλούς λόγους, έχουν βρεθεί σε άλλα μέρη, πόλεις, ηπείρους… Τη στιγμή που τους αποχαιρετήσαμε, γνωρίζαμε μέσα μας ότι, παρά τις σύγχρονες δυνατότητες επικοινωνίας, ο καφές και …