Τα «τείχη»…
Γράφει η Νάντια Στράντζου Είμαστε όλοι ανεξαιρέτως , λίγο ή περισσότερο, σπασμένοι… Μέσα από την ανασύνθεση των κομματιών μας, φτιάξαμε τον σημερινό μας εαυτό. Ακριβώς αυτό είναι που κάνει τον καθένα τόσο τραγικά μοναδικό… Μας είδαμε να σπάμε, και η αλήθεια είναι πως φοβηθήκαμε μήπως μείνουμε για πάντα στην κατάσταση αυτή… Μήπως η αναδημιουργία μας κάνει κάτι άψυχο, απρόσωπο, κάτι που δεν υπήρξαμε ποτέ… Φοβηθήκαμε, γιατί δεν ξέραμε πως θα είμαστε στο «μετά»… Κάπου μέσα στη δίνη αυτού του φόβου, ήταν που πήραμε τη σοβαρή απόφαση να προστατέψουμε τους εαυτούς μας, μη σκορπίσει ο άνεμος τα κομμάτια… Και φτιάξαμε τα «τείχη»: σωρεύσαμε σκέψεις, βάλαμε κάτω τη λογική μας, παγώσαμε οτιδήποτε θύμιζε συναίσθημα, κάναμε εκκαθάριση σε ανθρώπους και στιγμές και μόλις νιώσαμε μια σχετική ασφάλεια για το δημιούργημά μας, οχυρωθήκαμε καλά. Μπορούσαμε έτσι να συνεχίσουμε. Να εργασθούμε με μανία. Να λειτουργούμε μηχανικά. Να υπάρχουμε σπασμένοι και να πιστεύουμε πως δε θα το καταλάβει κανείς. Τα καταφέραμε περίφημα! Πάμε τώρα στις αλήθειες: όσο ψηλά, ανθεκτικά και άτρωτα και να είναι τα «τείχη» μας, δεν είναι παρά …