Μην περιμένεις να αναγνωριστούν οι προσπάθειες σου.. Μην περιμένεις να σε καταλάβουν….. Μη περιμένεις να νιώσουν την αγάπη σου, το θυμό σου, την οργή σου…. Πόσοι είναι αυτοί που πραγματικά ξέρουν έναν άνθρωπο? Πόσοι είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται ένα βλέμμα, μια σιωπή ? Πόσοι είναι αυτοί που πίσω απο έναν δυναμικό και ανεξάρτητο άνθρωπο καταλαβαίνουν τις αδυναμίες και ευαισθησίες του? Δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να σε καταλαβαίνει, να αναγνωρίσει τις προσπαθειες σου, να σε γνωρίσει και να σε αντιλαμβάνεται. Δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να νιώσει την αγάπη σου. Δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να αντιληφθεί το θυμό και την οργή σου. Δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να ξέρει τους φόβους σου, τα όνειρα σου…. Αντί λοιπόν να κάθεσαι και να ‘’κλαις’’ τη μοίρα σου γιατί κανείς δε σε καταλαβαίνει, γιατί κανείς δε σε νιώθει, γιατί κανείς δεν σε αντιλαμβάνεται, επιλέγεις απλά να τα εκφράσεις τα μοιραστείς…. Ο τρόπος που θα τα εκφράσεις , σε ποιους θα τα εκφράσεις είναι επιλογή δική σου… Απλά …. μοιράσου τις σκέψεις σου, μοιράσου τη χαρά σου, το πόνο σου, τους φόβους …

Από τα μέσα της δεκαετίας του 90′, όταν το διαδίκτυο άρχισε να μπαίνει διστακτικά στη ζωή του μέσου πολίτη της σύγχρονης κοινωνίας, έχει περάσει καιρός. Περίπου 20 χρόνια μετά, τίποτα δεν είναι πια ίδιο στο επίπεδο της επικοινωνίας, αλλά κυρίως της πληροφόρησης. Ορίζοντες άνοιξαν, ταμπού “έσπασαν”, γνώμες ξεπήδησαν. Ο καθένας μπορεί να μάθει τι γίνεται την ίδια ώρα σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, μπορεί να συλλέξει υλικό για οποιοδήποτε ζήτημα τον απασχολεί. Είναι όμως τόσο εύκολο, όσο δείχνει; Στο απόλυτα αχανές, πλέον, περιβάλλον του κυβερνοχώρου, τις εκατομμύρια ιστοσελίδες, τα blogs ή τα social media, η πληροφόρηση καθίσταται προβληματική, βάζοντας τον χρήστη σε μια θέση, όχι απλά δέκτη της είδησης, αλλά συλλέκτη αυτών. Κατόπιν, ο ίδιος θα πρέπει να φιλτράρει, να ζητήσει εναλλακτικές πηγές, να διασταυρώσει. Από τη μία πλευρά, αυτό είναι θετικό, το να μη δέχεσαι δηλαδή “αμάσητη” μια πληροφορία. Από την άλλη, η χρονοβόρος διαδικασία αναγκάζει την πλειοψηφία των αναγνωστών να πάνε στα εύκολα, στην κατευθυνόμενη, στην κακή ή στην ανούσια πληροφορία. Έτσι, η υπερπληροφόρηση αρχίζει να φαντάζει το ίδιο ελαττωματική με τη λανθασμένη, …

Ο Θοδωρής Βουτσικάκης, κρατώντας φυλαχτό στην ψυχή του το ηχηρό χειροκρότημα που απέσπασε από το κοινό του Λουξεμβούργου και της Θεσσαλονίκης στις πρώτες sold-out παρουσιάσεις του “σε πρώτο πρόσωπο”, έρχεται στη Λάρισα και επιχειρεί να αφυπνίσει τα βιώματα, τις μνήμες και τα «ακριβά» συναισθήματα μας, δημιουργώντας ταυτόχρονα μια πιο άμεση και προσωπική σχέση με το κοινό, μέσα από τραγούδια, μουσικές και στίχους, τα οποία αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καλλιτεχνικής του ταυτότητας. Την Δευτέρα στις 30 Νοεμβρίου, ο Θοδωρής Βουτσικάκης μας υποδέχεται στη σκηνή του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας και μας παρουσιάζει ένα μουσικό πρόγραμμα, μέσα από το οποίο τολμάει να συστηθεί «σε πρώτο πρόσωπο» . Αγαπημένα τραγούδια της ελληνικής μουσικής σκηνής διασταυρώνονται με τραγούδια από την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Αισθηματική ηλικία», κινηματογραφικές μουσικές, την παράδοση της Ευρωπαϊκής Μεσογείου, καθώς και με τους μακρινούς ήχους της jazz. Την καλλιτεχνική επιμέλεια υπογράφει ο μάγιστρος της jazz, πιανίστας και ενορχηστρωτής, Σπύρος Ρασσιάς. Συμμετέχει επίσης η εξαιρετική Λαρισαία ερμηνεύτρια με το πολύ ιδιαίτερο χρώμα φωνής, Μαριάννα Ζάχου. Στα πρώτα χρόνια της καλλιτεχνικής του πορείας ο Θοδωρής Βουτσικάκης …

Ένας ιός κυκλοφορεί τα τελευταία-αμέτρητα χρόνια όπου με την γιγάντωση της οικονομικής κρίσης και την εξάπλωση του internet έχει παρυσφρήσει στη καθημερινότητα πολλών (πάρα πολλών) ανθρώπων. Ο ιός αυτός ονομάζεται αναβλητικότητα και δυστυχώς, με τη σειρά μου, δεν κατάφερα να γλιτώσω. Ένα από τα βασικά συμπτώματα από τα οποία θα καταλάβετε αν έχετε προσβληθεί είναι το άκουσμα της φράσης «δε βαριέσαι, θα το κάνω μετά» ή «δε μπορώ τώρα, από αύριο», ή ακόμα χειρότερα, όταν κάποιος σας υπενθυμίζει για μία εργασία, εσείς τρέχετε επειδή “κάτι” σας έτυχε. Κάπως έτσι έκανα κι’ εγώ την αυτοδιάγνωση μου και κατάλαβα ότι πρέπει να καταπολεμήσω την αρρώστια. Δυστυχώς, για όλους μας, δεν υπάρχει στο εμπόριο κάποιο φάρμακο που να προορίζεται για τη θεραπεία, η οποία θα μας κάνει ασταμάτητες μηχανές γεμάτες ενέργεια, θέληση, όρεξη και κουράγιο. Μετά από αναζήτηση βρήκα ένα φάρμακο που πολλές φορές έχει καταστεί σωτήριο για δύσκολες εργασίες που απαιτούν όλες τις εσωτερικές δυνάμεις για τη διεκπεραίωση τους. Το φάρμακο αυτό ονομάζεται “anavlitex”. Έχει περάσει από όλα τα δοκιμαστικά test και δεν παρουσιάζει αρνητικές παρενέργειες. Αυτό …

Υπάρχουν μέρες που ολόκληρο το κοελικό σύμπαν εθελοτυφλεί απέναντι στις αισιόδοξες ρήσεις και συνωμοτεί ξεκάθαρα εναντίων σου… Μέρες που όλα γύρω σου πάνε στραβά, με προβλήματα σε δουλειά, οικογένεια, προσωπικό επίπεδο, μα κυρίως στο μέσα σου… Κι εκεί που φλερτάρεις έκδηλα με το να αρχίσεις  να ξεσπάς σε όποιον κι ό,τι βρεθεί μπροστά σου, η φωνή της συνείδησης σου ψιθυρίζει το τετριμμένο «Τι σου φταίνε οι άλλοι;» και σε ελάχιστο χρόνο, με βαθιά ανάσα, έχεις επιστρέψει- ηρεμότερος- στο καβούκι της ευγένειας. Δεν κατάλαβα ποτέ τους ανθρώπους που δεν έχουν την αυτοπειθαρχία να μην εκδηλώσουν αναίτιο θυμό απέναντι σε κάποιον που δεν τους φταίει… Αυτό το μυστήριο είδος που θεωρεί ότι έχει το ακαταλόγιστο να συμπεριφέρεται με όποιο τρόπο νιώθει πιο εκτονωμένο, κορνάροντας στον δρόμο, μαλώνοντας στις ουρές αναμονής, μιλώντας άσχημα με κάθε ευκαιρία.. Και είναι πράγματι ένα είδος που συνεχώς πληθαίνει, όσο η οικονομική δυσπραγία κάνει τους καιρούς όλο και πιο χαλεπούς… Κάθε φορά που γίνομαι εγώ το θύμα ενός αναίτιου ξεσπάσματος, ακριβώς επειδή δεν μπορώ να αντιληφθώ και να κατανοήσω μια ανάλογη συμπεριφορά, ψάχνω …

Σωματικές αλλαγές… Βιολογικές αλλαγές….. Αλλαγές στο τρόπο σκέψης… Αλλαγές στη διαχείριση των συναισθημάτων…. Αλλαγές στο τρόπο συμπεριφοράς…. Αλλαγές στην αντίληψη…. Αλλαγές στη δουλειά, στο σπίτι, στους φίλους, στις σχέσεις… Παντού και πάντα αλλαγές…. Στο άκουσμα της λέξης »αλλαγή», συχνά νιώθουμε φόβο, τρόμο, προβληματισμό, ανασφάλεια! Η καρδιά μας χτυπάει γρήγορα, το μυαλό μας σταματάει και η ψυχή μας αγωνιά…. Συνήθως οι αλλαγές μας ξεβολεύουν, μας βγάζουν από τη ρουτίνα και τη συνήθεια… παράλληλα όμως μας κάνουν να νιώθουμε χαρά, θαυμασμό, ενεργεια… Η αλλαγή μας οδηγεί να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και να προσαρμοστούμε σε κάτι διαφορετικό… Πολλές φόρες την αναζητούμε, την έχουμε ανάγκη…. την ψάχνουμε απεγνωσμένα, πηγαίνοντας κόντρα στην εσωτερική φωνή που προτιμάει τη σταθερότητα, την ασφάλεια και τη σιγουριά. Όταν η αλλαγή είναι επιλογή, γοητεύει… Έχει ρίσκο, θέλει δύναμη, αυτοπεποίθηση, αισιοδοξία και ενθουσιασμό…. Άλλες φορές έρχεται απλά στη ζωή μας, αβίαστα, χωρίς καν να τη καταλάβουμε… τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η αλλαγή είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας, είναι η φυσική ροή αυτών που συμβαίνουν γύρω μας και συμβιβαζόμαστε, προσαρμοζόμαστε όσο πιο γρήγορα μπορούμε…. ωστόσο η αλλαγή μπορεί …

Τί είναι η χρόνια αϋπνία; Η χρόνια αϋπνία προσβάλλει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Σχετίζεται με μειωμένη ποιότητα ζωής, ατυχήματα, σοβαρές καταστάσεις συννοσηρότητας, αυξημένη θνησιμότητα και ουσιώδη άμεσα και έμμεσα οικονομικά κόστη. Η αϋπνία είναι μία από τις πιο διαδεδομένες ψυχολογικές διαταραχές, προκαλώντας έντονη δυσφορία στους πάσχοντες καθώς και κοινωνική, διαπροσωπική και επαγγελματική έκπτωση (Harvey, 2002). Η αιτιολογία της μπορεί να είναι γνωστικής ή οργανικής φύσης και πιο συχνά δε σχετίζεται με συνοσηρή κατάσταση, γεγονός που περιπλέκει την διάγνωση, την αξιολόγηση και την αντιμετώπισή της. Η βιβλιογραφία μάλιστα, αναφέρει ότι τα άτομα που υποφέρουν από αϋπνία τείνουν να είναι υπερβολικά ανήσυχα για τον ύπνο τους και για τις συνέπειες που θα έχει η έλλειψη ύπνου στις δραστηριότητες της επόμενης ημέρας (Ehlers & Clark, 1999). Ως αποτέλεσμα, το άτομο υπερεκτιμά τις συνήθεις του ύπνου και την κατάσταση του ύπνου, με συνέπεια να στρέφει όλη του την ενέργεια σε αυτές και να πυροδοτεί περαιτέρω το πρόβλημα. Ποιά είναι η ενδεδειγμένη θεραπευτική αντιμετώπιση; Σύμφωνα με τα ερευνητικά δεδομένα, θεραπεία εκλογής για την αϋπνία, αποτελεί η Γνωστική-Συμπεριφορική Θεραπεία. …

Το παρακάτω είναι ένα κείμενο διαμαρτυρίας και κινητοποίησης!  Από παιδί μου άρεσαν τα παραμύθια. Η γιαγιά μου πάντα μου έλεγε ιστορίες. Τις περισσότερες φορές ήταν οι ιστορίες που όλοι ξέρουμε, η Κοκκινοσκουφίτσα, η Χιονάτη. Κάποιες φορές όμως που ήταν κουρασμένη και λαγοκοιμόταν μπορεί να έστελνε την Κοκκινοσκουφίτσα φαντάρο και την Χιονάτη στα κάτεργα να εκτελεί έργα. Όπως και να ήταν οι ιστορίες της όμως, εμένα μου άρεσαν. Με το μυαλό μου έφτιαχνα εικόνες και με την φαντασία μου έβαζα τον εαυτό μου στην θέση των ηρώων. Όλα καλά κι όλα ωραία μέχρι που έφτασα δέκα χρονών. Δεν ξέρω τι γίνεται με αυτή την ηλικία και οι μεγάλοι σταματούν να σου λένε ιστορίες. Νομίζουν πως μεγάλωσες. Νομίζουν ότι τις βαρέθηκες. Νομίζουν…νομίζουν…νομίζουν…νομίσματα. Ίσως κάπου εκεί αρχίσαμε να χάνουμε την παιδικότητα μας, να χάνουμε το χαμόγελο μας. Θεωρούσαν εμάς μεγάλους και συνάμα θεωρούσαμε κι εμείς τους εαυτούς μας μεγάλους. Προσπάθησα να πολεμήσω όλη αυτή την αδικία με νύχια και με δόντια. Κανένας δεν μου έδωσε σημασία. Ούτως ή άλλως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Έτσι δεν λένε; …

Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε από φίλους και γνωστούς οτι ταλαιπωρούνται από έντονο, οξύ και επαναλαμβανόμενο πόνο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα σημεία πόνου που αναφέρονται συχνότερα είναι ο αυχένας, οι αρθρώσεις (όπως τα γόνατα ), τα άκρα, η κοιλική χώρα (όπως το στομάχι ) ή η περιοχή του κρανίου (όπως οι ημικρανίες ). Όταν ο πόνος συνεχίζει να επιμένει περισσότερο από τρεις μήνες στο ίδιο σημείο, τότε γίνεται λόγος για χρόνιο πόνο. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Μελέτης του Πόνου (IASP) ως χρόνιος πόνος χαρακτηρίζεται «μια δυσάρεστη αισθητική και συναισθηματική εμπειρία που σχετίζεται με πραγματική ή δυνητική βλάβη ιστών ή περιγράφεται με όρους τέτοιας βλάβης και παραμένει πέρα από την αναμενόμενη περίοδο επούλωσης του». Όποια θεραπευτική μέθοδο και φαρμακευτική αγωγή ακολουθήσει κανείς, χρειάζεται να γνωρίζει οτι ο ύπνος αποτελεί ένα φυσικό «όπλο» για την αντιμετώπιση του πόνου! Έτσι λοιπόν, ένας ξεκούραστος ύπνος, μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στην γρηγορότερη αποκατάσταση του ατόμου που πονάει! Πιο συγκεκριμένα η απώλεια ύπνου: αυξάνει την αίσθηση του πόνου δεν βοηθά στην σωστή αιμάτωση και κυκλοφορία του οργανισμού μειώνει …

Το σύντομο αυτό κείμενο ξεκίνησε από ένα χθεσινό απογευματινό αστείο, σε ένα μίζερο κυλικείο.  Να σε ένα από αυτά που συνηθίζουμε να κάνουμε μακροσκελή διαλειμματα εμείς οι αυτοαποκαλούμενοι παρανοϊκοί, που συχνάζουμε σε αυτά τα ανήλιαγα, απαρχαιωμένα, ετοιμόρροπα κτήρια που ονομάζονται Σχολές των Ελληνικών Πανεπιστημίων και Εργαστήρια.  Στην Ελλάδα λοιπόν  του σήμερα μια παρέα Ευρωπαϊστών επιστημόνων που αγχώνεται για το μέλλον της, αναζητά επιδοτήσεις, σχεδιάζει ιδέες για χρηματοδοτήσεις, συζητά γα τα ΕΣΠΑ, αστειεύεται, αυτοσαρκάζεται, τρολλάρει με την έρευνα που διεξάγει και φυσικά φιλοσοφεί. Και έτσι γεννιέται το ερώτημα για το τι είδους σχέση μπορεί να έχει η τέχνη με την επιστήμη γενικότερα και το περιβάλλον και τη γεωργία ειδικότερα. Η τέχνη είναι η ικανότητα του ανθρώπου να εκφράζεται. Μέσα σε αυτή ο καλλιτέχνης συμπεριλαμβάνει συναισθήματα, ιδέες, αισθητικές, κουλτούρες, δεξιότητες. Η τέχνη επίσης είναι έννοια λίγο πιο απροσδιόριστη, λίγο πιο ακανόνιστη, ενώ η επιστήμη έχει περιορισμούς, κανόνες, αντικειμενικότητα και στηρίζεται στη λογική.  Που τέμνονται άραγε; Μου ήρθε στο μυαλό η κουβέντα με έναν πολύτιμο φίλο, και καινούριο πανεπιστημιακό δάσκαλο που δεν του αρέσει καθόλου να συστήνεται με …