Από τη Στράντζου Νάντια, Δασκάλα Ανήκεις στη γενιά των 20 και κάτι με 30 και κάτι… Μόλις ολοκλήρωσες τις «βασικές» σπουδές σου και αιτείσαι για τις μεταπτυχιακές ή μόλις ολοκλήρωσες τις μεταπτυχιακές σπουδές σου και αιτείσαι για μια ακόμη σχολή, για έναν ακόμη μεταπτυχιακό τίτλο, για ένα διδακτορικό, για ένα δεύτερο διδακτορικό… Ένας μετ’ εμποδίων δρόμος δίχως τέλος αυτός της ακαδημαϊκής μόρφωσης, κι όμως, τον βαδίζει ακριβώς η επόμενη γενιά από εκείνη των γονιών μας, για τους οποίους οι σπουδές ήταν επίτευγμα και άμεσα συνυφασμένες με την εύρεση εργασίας… Ενώ τη χαρά της απόκτησης ενός πτυχίου διαδέχεται το άγχος του τι θα πρέπει να κάνεις – και να σπουδάσεις- μετά, τρέχεις παράλληλα στον απέλπιδο στίβο της εύρεσης εργασίας, όπου τα ακαδημαϊκά σου προσόντα ζυγίζονται στην ίδια ζυγαριά με άλλων, ταχύτατων και ανήσυχων συλλεκτών προσόντων, για να καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι δεν είναι αρκετά… Γυρίζεις στο σπίτι σου, κλείνεσαι στον υπολογιστή σου και ψάχνεις, με ακόμη μεγαλύτερη θέρμη, για τις επόμενες σπουδές… Καταθέτεις αιτήσεις… Βγαίνεις για καφέ με τους φίλους σου, συζητάς για έρευνα, στοιχεία στατιστικής, …

Ζούμε σε τεταμένους καιρούς… Ο πανικός και η ένταση διασπείρονται ακαριαία στα μήκη και πλάτη του ‘’πολιτισμένου’’ κόσμου μας… Και είναι γεγονός ότι δεν υπάρχει πιο γρήγορα μεταδιδόμενο αίσθημα από τον φόβο… Το τελευταίο μάλιστα διάστημα, όπως βομβαρδίζεται το μυαλό από τρομοκρατικές εικόνες, ο φόβος έχει γίνει απροσδιόριστος: φοβόμαστε τι επακολουθεί, φοβόμαστε για το μέλλον, για το παρόν, για τον εαυτό μας, για τους δικούς μας ανθρώπους, για τη χώρα… φοβόμαστε για οτιδήποτε μπορούμε να σκεφτούμε, να σχεδιάσουμε και – το χειρότερο- να ονειρευτούμε… Θα ήθελα όμως να εστιάσω σε έναν φόβο τον οποίο θεωρώ ότι η γενιά των 400 ευρώ είναι περισσότερο αναγκασμένη από κάθε άλλη γενιά να αντιμετωπίζει στο παρόν της : τον φόβο της απουσίας των σημαντικών μας «άλλων»… Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η γενιά μας είναι σχεδόν δεδομένο ότι βιώνει το προσωπικό της συνονθύλευμα φόβων χωρίς να μπορεί να το μοιραστεί… Σημαντικοί για εμάς άνθρωποι, για πολλούς λόγους, έχουν βρεθεί σε άλλα μέρη, πόλεις, ηπείρους… Τη στιγμή που τους αποχαιρετήσαμε, γνωρίζαμε μέσα μας ότι, παρά τις σύγχρονες δυνατότητες επικοινωνίας, ο καφές και …

Υπάρχουν μέρες που ολόκληρο το κοελικό σύμπαν εθελοτυφλεί απέναντι στις αισιόδοξες ρήσεις και συνωμοτεί ξεκάθαρα εναντίων σου… Μέρες που όλα γύρω σου πάνε στραβά, με προβλήματα σε δουλειά, οικογένεια, προσωπικό επίπεδο, μα κυρίως στο μέσα σου… Κι εκεί που φλερτάρεις έκδηλα με το να αρχίσεις  να ξεσπάς σε όποιον κι ό,τι βρεθεί μπροστά σου, η φωνή της συνείδησης σου ψιθυρίζει το τετριμμένο «Τι σου φταίνε οι άλλοι;» και σε ελάχιστο χρόνο, με βαθιά ανάσα, έχεις επιστρέψει- ηρεμότερος- στο καβούκι της ευγένειας. Δεν κατάλαβα ποτέ τους ανθρώπους που δεν έχουν την αυτοπειθαρχία να μην εκδηλώσουν αναίτιο θυμό απέναντι σε κάποιον που δεν τους φταίει… Αυτό το μυστήριο είδος που θεωρεί ότι έχει το ακαταλόγιστο να συμπεριφέρεται με όποιο τρόπο νιώθει πιο εκτονωμένο, κορνάροντας στον δρόμο, μαλώνοντας στις ουρές αναμονής, μιλώντας άσχημα με κάθε ευκαιρία.. Και είναι πράγματι ένα είδος που συνεχώς πληθαίνει, όσο η οικονομική δυσπραγία κάνει τους καιρούς όλο και πιο χαλεπούς… Κάθε φορά που γίνομαι εγώ το θύμα ενός αναίτιου ξεσπάσματος, ακριβώς επειδή δεν μπορώ να αντιληφθώ και να κατανοήσω μια ανάλογη συμπεριφορά, ψάχνω …