Καθώς το 2016 έφυγε και το νέο έτος άρχισε να μπαίνει στη καθημερινότητα μας, χτίζουμε σε αυτό ένα βάθρο ελπίδας. Ελπίδα για να έχουμε την υγεία μας πάνω απ’ όλα, ελπίδα για να αντέξουμε στον οικονομικό και επαγγελματικό άθλο, ελπίδα για να έχουμε τους ανθρώπους μας δίπλα μας και να μπορούμε να τους χαρίζουμε απλόχερα τα χαμόγελα και την αγάπη μας.

Καθώς οι ενδείξεις λένε πως αναμένεται να είναι ένα έτος δύσκολο, κυρίως λόγω της δυσχερής οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας, εμείς δε γίνεται να μη προσπαθήσουμε για το καλύτερο. Μία προσπάθεια που απαιτεί δύναμη, πάθος και προπαντός αγάπη για αυτό που κάνουμε και για αυτούς που παλεύουμε.

Το να δίνεις καθημερινά τον καλύτερο σου εαυτό είναι σίγουρα δύσκολο. Ωστόσο μπορούμε να δούμε αυτούς που τα κατάφεραν και να αντιληφθούμε ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο. Ακόμα και σε μία χώρα τόσο πληγωμένη όσο η δική μας, μπορούμε να δώσουμε το δικό μας λιθαράκι για να βελτιώσουμε όχι μόνο τους εαυτούς μας αλλά και τους συνανθρώπους μας.

Είναι πολύ εύκολο να παραδώσουμε τα όπλα και να υπεκφύγουμε τα πραγματικά προβλήματα και το αληθινό νόημα της βελτίωσης αλλά σίγουρα αυτό δεν είναι η λύση. Όσο ο κόσμος παραμένει άδικος και σκληρός τόσο ο καθένας ξεχωριστά καλείται να δώσει την μάχη για μία όμορφη ζωή σε κάθε τομέα.

Πολλοί αναρωτιούνται πως θα γίνει αυτό αλλά σίγουρα δε θα βρουν την απάντηση ούτε στη τηλεόραση ούτε στο Facebook που ξοδεύουν ασυναίσθητα τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Εκτιμώ πως στη κρίση αξιών που βιώνουμε ο παράγοντας της αδιαφορίας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι. Επομένως, το πρώτο πράγμα είναι να σταματήσουμε να αδιαφορούμε. Όχι μόνο για τα μεγάλα πράγματα που χρειάζεται σημαντικό κεφάλαιο αλλά και για τα μικρά και καθημερινά – αυτά που κάνουν τη μεγάλη διαφορά στη ζωή όλων.

Επομένως, εύχομαι το 2017 να μην είναι ένα ακόμα έτος αδιαφορίας και μεμψιμοιρίας. Εύχομαι το 2017 να είναι ένα έτος που η ελπίδα θα βρει το σπίτι της και η αγάπη θα φτάσει στις ανοιχτές καρδιές των ανθρώπων…

Γιάννης Παπαδόπουλος