Γράφει η Νάντια Στράντζου

Υπάρχουν μέρες κακές, μέρες που νιώθουμε να μην έχει τέλος το τέλμα μέσα μας… Αυτές οι μέρες δεν κάνουν διακρίσεις. Υπάρχουν για όλους, μικρούς και μεγάλους. Σαν να είναι αναφαίρετο δικαίωμα της ανθρώπινης φύσης…

Εχθές οι μαθητές μου είχαν ακριβώς μια τέτοια μέρα… Στο τελευταίο διάλειμμα μάλωσαν πολύ για ασήμαντες αφορμές. Όλοι με όλους. Ήρθαν λοιπόν σε εμένα, προσπαθώντας να μου εξηγήσουν τι είχε συμβεί. Ήταν τόση η μεταξύ τους ένταση, που στάθηκε αδύνατο να καταλάβω, όσο κι αν προσπαθούσα. Αντάλλασσαν φωνές και προσβολές χωρίς τέλος. Τη λύση έδωσε το σωτήριο κουδούνι!

Έφυγα από το σχολείο τρομερά προβληματισμένη. Οδηγώντας, παρατηρούσα ανάλογες στιγμές στο γύρω μου περιβάλλον: καυγάδες για τα διπλοπαρκαρίσματα, κόρνες στα φανάρια, φωνές…

Σήμερα, αμέσως μετά την πρωινή προσευχή, ζήτησα από τους μαθητές μου μια ιδιόμορφη χάρη: να αλλάξουν τη σχολική τσάντα τους με του διπλανού τους και να την κουβαλήσουν για λίγη ώρα. Τα πρώτα σχόλια ήρθαν, σχεδόν άμεσα, από έναν μαθητή που δεν είχε «ζευγαράκι», και έτσι άλλαξε την τσάντα του με τη δική μου: «Κυρία, είναι δυνατόν να κουβαλάτε τόσο βάρος κάθε μέρα; Δεν πονάει η πλάτη σας;»

Γρήγορα σχεδόν όλοι δυσανασχετούσαν και άρχισαν να ρωτούν γιατί τους ζήτησα να το κάνουν αυτό. Αφού συζήτησα με κάθε παιδί πώς ένιωσε κουβαλώντας την τσάντα του άλλου, διαπιστώσαμε ότι κανένας δεν ένιωθε ευχάριστα και άνετα. Τότε τους είπα: «Κάθε μέρα ερχόμαστε στο σχολείο έχοντας μέσα στην τσάντα μας ο καθένας τον προσωπικό του κόσμο. Τα βιβλία μας, τα τετράδια, ό,τι μας είναι χρήσιμο στην τάξη αλλά και τις σκέψεις, τα προβλήματα, τα άγχη, τις δυσκολίες και τις χαρές της ζωής μας εκτός σχολείου. Για αυτόν τον λόγο, κάθε τσάντα έχει άλλο βάρος και ο καθένας μας θέλει να έχει τη δική του. Αν εχθές είχαμε προσπαθήσει να λύσουμε τη διαφωνία που προέκυψε, μπαίνοντας στη θέση του άλλου και επιδιώκοντας να καταλάβουμε πώς ένιωσε και γιατί φέρθηκε έτσι, είμαι σίγουρη ότι δε θα είχαμε ανταλλάξει τόσες άσχημες κουβέντες και θα είχαμε βρει τη λύση».

Συζητήσαμε έπειτα τη διαφωνία της περασμένης ημέρας, μιλώντας όχι ο καθένας για τον εαυτό του, αλλά για το πως πιστεύει ότι μπορεί να ένιωσε ο συμμαθητής του και αξιολογώντας τις αντιδράσεις μας. «Δεν υπήρχε λόγος να συμβούν όλα αυτά», κατέληξαν οι μαθητές μου. «Ήταν ασήμαντες αφορμές για να γίνει τόσο μεγάλη φασαρία»…

Έπειτα, μιλήσαμε με τις όμορφες λέξεις. Ανέφερα ότι όλοι χρωστάμε ένα «ευχαριστώ» και μια «συγγνώμη». Ξεκίνησα, λέγοντάς τους «Ευχαριστώ που μου δείχνετε τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη και έρχεστε να μου μιλήσετε για όσα σας απασχολούν. Το εκτιμώ αφάνταστα. Σας ζητώ συγγνώμη που δεν μπόρεσα να σας βοηθήσω περισσότερο τη στιγμή που ήρθατε σε σύγκρουση. Το προσπάθησα. Την επόμενη φορά θα τα καταφέρουμε όλοι καλύτερα».

Για λίγη ώρα συνέχισαν να ειπώνονται πολλά «ευχαριστώ» και «συγγνώμη», ακόμη και «χρωστούμενα» από το παρελθόν, π.χ. «Συγγνώμη που σε κορόιδευα στο νηπιαγωγείο. Ήμουν μικρός. Δεν ήθελα να σε στενοχωρώ…». Ήταν από αυτές τις στιγμές, από αυτές τις μέρες τις άλλες, τις υπέροχες, που νιώθεις να ξεχειλίζεις από ευλογία, συγκίνηση και αγάπη… Και ήταν μόλις μια μέρα μετά από το χθες!!!

Μακάρι για μια μόνο μέρα, στον κόσμο των ενηλίκων, να μπορούσαμε να «ανταλλάξουμε» φορτία ψυχών… Μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος απτός, βιωματικός, να νίωσουμε όσα μπορεί ο άλλος να νιώθει… Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος που παραδίδουμε στα παιδιά μας… Πόσο καλύτεροι θα γινόμασταν εμείς οι ίδιοι, σκεπτόμενοι αλλιώς… Μήπως αξίζει τελικά να το προσπαθήσουμε;;;