Από τη Στράντζου Νάντια, Δασκάλα

Μια πολύ καλή σκέψη για να μπορέσει κανείς να κρίνει και να αξιολογήσει όσα συμβαίνουν γύρω του είναι η αποστασιοποίηση. Χωρίς να πάρει θέση, διώχνοντας τους προσωπικούς συναισθηματισμούς, βλέπει καθαρότερα.

Παρατηρώ όσα συμβαίνουν «από την κλειδαρότρυπα», μέσω δηλαδή του διαδικτύου, τόσο όσο ο χρόνος μου επιτρέπει. Σίγουρα δε γνωρίζω λεπτομέρειες. Σίγουρα δεν είμαι απόλυτα κατατοπισμένη. Κάνω όμως μια γενική διαπίστωση: ο κόσμος έχει μεγάλη ανάγκη να νιώσει. Να εκφράσει συναισθήματα. Ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη έχει να ταυτισθεί, να αισθάνεται ότι υπάγεται σε ένα σύνολο ατόμων που βρίσκονται στην ίδια συναισθηματική κατάσταση. Και ταυτίζεται ευκολότερα και με πολύ μεγαλύτερη ένταση με οτιδήποτε εμπεριέχει συναίσθημα αρνητικά φορτισμένο, θυμό, αδικία, πόνο, λύπη, απώλεια, πένθος….

Αποτελεί κοινό τόπο το γεγονός ότι η χαρά και η θετική ενέργεια είναι μεταδοτικότερες από τον αρνητισμό… Το έχουμε σίγουρα όλοι βιώσει, όταν σε μια κακή μας στιγμή ή μέρα συναντήσαμε ένα αγαπημένο, θετικό και χαμογελαστό πρόσωπο. Ήμασταν εμείς, και όχι εκείνο, που αλλάξαμε διάθεση και σχηματίστηκε δειλά ένα, στραβοχυμένο έστω, χαμόγελο στα πρόσωπά μας! Έπειτα, συζητήσαμε μαζί του όσα μας στενοχώρησαν… Σχεδόν αυτόματα, μίκρυναν, έγιναν πιο ανώδυνα… Τα κοροϊδέψαμε κι έγιναν αστεία! Είναι όμως σπάνιο, δυσεύρετο, το να γίνει «διακίνηση» θετικού συναισθήματος, όσο μεγάλη ανάγκη κι αν το έχουμε, όταν στον άνθρωπο υπερισχύει η τάση του να θλίβεται.

Ας το δούμε πρακτικότερα: χρειάζεται κάτι τόσο μεγάλο, όσο για παράδειγμα μια προαγωγή στη δουλειά μας ή μια διάκριση, για να δηλώσουμε χαρούμενοι, και κάτι τόσο μικρό όσο το να ξυπνήσουμε μια βροχερή μέρα, για να πούμε «δεν είμαι καλά σήμερα, είμαι πεσμένος»… Μοιράζομαι μια φράση που κάπου διάβασα τελευταία: «Η ευτυχία είναι κάτι που πρέπει να φροντίζεις».

Δεν υπάρχει βέβαια συνταγή, μα αντιλαμβάνομαι ως εξής αυτή τη φροντίδα: ας ξυπνήσουμε με χαμόγελο (ακόμα και αν η μέρα είναι βροχερή) και τη διάθεση να το μοιράσουμε γύρω μας. Ας πούμε δυνατά «Καλημέρα», και ας πιστέψουμε ότι πράγματι, η μέρα αυτή που αρχίζει θα είναι καλή. Ας περιποιηθούμε λίγο περισσότερο τους εαυτούς μας, για να μπορέσουμε να περιποιηθούμε καλύτερα και τους άλλους… Ας βρούμε τρόπους έκφρασης, που από καιρό η αναζήτησή τους βασανίζει τη σκέψη μας: ένα άθλημα, μια δραστηριότητα, μια τέχνη, ό, τι μας κάνει να νιώθουμε όμορφα! Ας πούμε ειλικρινά τι σκεφτόμαστε και τι νιώθουμε, τίποτα δε μένει για πάντα κρυφό και η αλήθεια είναι άκρως λυτρωτική… Ας χαμογελάσουμε, ας γελάσουμε δυνατά, ας μη δώσουμε σήμερα σημασία στη γνώμη του κόσμου!

Τέλος, ας κρατήσουμε δίπλα μας θετικούς ανθρώπους. Αυτούς που έχουν τη δυσεύρετη ικανότητα να διασπείρουν τη χαρά. Ας γίνουμε κι εμείς, αν μπορούμε και αντέχουμε, σαν αυτούς! Έχουμε ανάγκη, σαν κοινωνία που αλληλεπιδρά αναπόφευκτα, να είναι αυτό το αλισβερίσι όσο γίνεται πιο θετικό… Ας διαλέξουμε τον δύσκολο δρόμο. Γιατί η θλίψη απαιτεί παράδοση, ενώ η χαρά μεγάλη δύναμη ψυχής και συνεχή προσπάθεια διατήρησης…!