Γράφει η Νάντια Στράντζου

Είμαστε όλοι ανεξαιρέτως , λίγο ή περισσότερο, σπασμένοι… Μέσα  από την ανασύνθεση των κομματιών μας, φτιάξαμε τον σημερινό μας εαυτό. Ακριβώς αυτό είναι που κάνει τον καθένα τόσο τραγικά μοναδικό… Μας είδαμε να σπάμε, και η αλήθεια είναι πως φοβηθήκαμε μήπως μείνουμε για πάντα στην κατάσταση αυτή… Μήπως η αναδημιουργία μας κάνει κάτι άψυχο, απρόσωπο, κάτι που δεν υπήρξαμε ποτέ… Φοβηθήκαμε, γιατί δεν ξέραμε πως θα είμαστε στο «μετά»…

Κάπου μέσα στη δίνη αυτού του φόβου, ήταν που πήραμε τη σοβαρή απόφαση να προστατέψουμε τους εαυτούς μας, μη σκορπίσει ο άνεμος τα κομμάτια… Και φτιάξαμε τα «τείχη»: σωρεύσαμε σκέψεις, βάλαμε κάτω τη λογική μας, παγώσαμε οτιδήποτε θύμιζε συναίσθημα, κάναμε εκκαθάριση σε ανθρώπους και στιγμές και μόλις νιώσαμε μια σχετική ασφάλεια για το δημιούργημά μας, οχυρωθήκαμε καλά. Μπορούσαμε έτσι να συνεχίσουμε. Να εργασθούμε με μανία. Να λειτουργούμε μηχανικά. Να υπάρχουμε σπασμένοι και να πιστεύουμε πως δε θα το καταλάβει κανείς. Τα καταφέραμε περίφημα!

Πάμε τώρα στις αλήθειες: όσο ψηλά, ανθεκτικά και άτρωτα και να είναι τα «τείχη» μας, δεν είναι παρά μια πλάνη… Μια κατασκευή τόσο ψεύτικη όσο ένα παλάτι στην άμμο… Γιατί οι άνθρωποι είναι προορισμένοι να νιώθουν… Μέσα σε όλους μας υπάρχει η δυνατότητα –όχι βέβαια πάντα και η ικανότητα- και η προοπτική της αγάπης… Και όσο αντιμαχόμαστε σθεναρά σε αυτό για το οποίο είμαστε προορισμένοι, τόσο η κενότητα και η θλίψη ορίζουν τις ζωές μας και το κατασκεύασμα της αυτοπροστασίας μας μοιάζει όλο και πιο μισητό. Έτσι, αν σε μια στιγμή δεν του δώσουμε εμείς μία να το γκρεμίσουμε οι ίδιοι συθέμελα , θα το παρασύρει ο πρώτος άνεμος που θα φυσά συναίσθημα…

Και τότε; Τι θα κάνουμε τότε, έτσι απροστάτευτοι και εκτεθειμένοι; Τι θα τον κάνουμε τον εαυτό μας, που έμαθε να βολεύεται στην τεχνητή του ασφάλεια; Ας δούμε τη συνήθη περίπτωση: Τρέχουμε λιποτακτώντας προς την αντίθετη κατεύθυνση, ριψάσπιδες και αλλόφρονες… Μόλις ανακτήσουμε την αυτοκυριαρχία μας, κλείνουμε τα μάτια μας και προσποιούμαστε ότι η πτώση των τειχών ποτέ δε συνέβη. Μπαλώνουμε πρόχειρα τη ζημιά, όπως όπως, προσυπογράφοντας τη δυστυχία μας… Γιατί μετά τους ανέμους, κανένα τοπίο δεν είναι πια το ίδιο… Και έχουμε για τα καλά καταλάβει πως έπονται κύματα και βιβλικές καταστροφές! Γνώριμο, βιωματικά οικείο το σκηνικό…

Δεν μπορεί όμως η πεπατημένη να είναι ο μόνος δρόμος… Πάντα υπάρχουν και όμορφα μονοπάτια, αυτά που τα ανακαλύπτεις μόνο με το θάρρος για οδηγό και που  στο βάθος τους συναντάς τη θάλασσα… Θα μπορούσαμε λοιπόν να περάσουμε μέσα από τη συγχώρεση, συγχωρώντας πρώτα τους εαυτούς μας και επιτρέποντάς τους να κάνουν λάθη… Έχουμε πλήρη δικαιώματα στο λάθος, όντας άνθρωποι! Κανένα είδος εσωτερικής απομόνωσης και αυτοτιμωρίας δεν προχωρά τη ζωή μπροστά. Το να μάθουμε να συγχωρούμε τους εαυτούς μας είναι μια διαδικασία βαθύτερη και σπουδαιότερη από την απλή ανάληψη ευθυνών. Κηρύσσοντας ειρήνη μέσα μας, μπορούμε να προχωρήσουμε και στη συγχώρεση των γύρω μας… Όλες οι ψυχές είναι φτιαγμένες από τα ίδια, απλά υλικά και όλα είναι για τον άνθρωπο…

Έπειτα, μπορούμε να βαδίσουμε το μονοπάτι της αποδοχής… Να σταθούμε με ειλικρίνεια απέναντι σε όσα έχουν συμβεί, σε όσα κάναμε και πάθαμε, σε όσα μάθαμε, σε όλα τα αρνητικά και θετικά μας συναισθήματα, και να τα αποδεχθούμε ΌΛΑ, μηδενός εξαιρουμένου, όποιο και να ήταν το κόστος… Γιατί όλα αυτά συνθέτουν το υπέροχο τοπίο της ζωής! Γιατί μακριά από όλα αυτά, ισχυρά οχυρωμένοι, απλά υπάρχουμε, δεν ζούμε!

Και αφού τα καταφέραμε τόσο καλά με τα «τείχη», ίσως φτάνοντας στο σημείο να μην τα χρειαζόμαστε πια, να μπορούμε να επιδοθούμε σε κατασκευαστικά έργα ανώτερης αξίας και μεγαλύτερης αντοχής… Ίσως φτιάχνοντας «γέφυρες» και επενδύοντας ξανά, από την αρχή, σε ανθρώπους και συναισθήματα, να μπορέσουμε να πορευτούμε σε μια πιο έγχρωμη, έντονη, ρισκαδόρικη και ενδιαφέρουσα, καινούρια μέρα…!