Ημέρες σαν αυτές που διανύουμε, εβδομάδες με πρωτοφανή σημεία των καιρών, έρχονται διδακτικότερα από όσο μπορούμε να εικάσουμε…Πόσο μάλλον όταν έρχονται για να μείνουν, παραπάνω από όσο θα μπορούσαμε να υπολογίσουμε! Θερμοκρασίες υπό το μηδενός και ακραίες χιονοπτώσεις να παραλύουν τη χώρα, ενώ μέσα μας ένα παράξενο τρενάκι εναλλαγής σκέψεων και διαθέσεων δε λέει να σταματήσει την ασταθή πορεία του… Εντάξει, ας το παραδεχτούμε… Στην αρχή, είχε πλάκα να μπορείς να ξεκλέψεις μια μερούλα δουλειάς ή να μη χρειάζεται να ρυθμίσεις νωρίς το ξυπνητήρι…Στην αρχή… Έπειτα, μίλησε η συλλογική σου συνείδηση: Και όλοι αυτοί που δεν έχουν μια στέγη; Ακόμη συνηθέστερα, θέρμανση; Νερό; Πόσο διαφορετικά αναγκάζεσαι να ζήσεις στερούμενος τα βασικά, και πόσο λίγες ευκαιρίες έχεις στην τόσο μοναδική ζωή σου να το καταλάβεις… Είναι κοινός τόπος το γεγονός ότι ζούμε σε μια χώρα στην οποία οι κρατικοί μηχανισμοί παραλύουν σε κάθε κατάσταση έκτακτης ανάγκης… Σταδιακά, οι δρόμοι έγιναν απροσπέλαστοι και όλοι εμείς οι τυχεροί, οι έχοντες στέγη, τροφή και νερό, οδηγηθήκαμε σε μια κατάσταση ιδιότυπου εγκλεισμού, με μικρές και ολιγόχρονες δυνατότητες φυγής… Προσωπικά, τα …