Το παρακάτω είναι ένα κείμενο διαμαρτυρίας και κινητοποίησης!
Από παιδί μου άρεσαν τα παραμύθια. Η γιαγιά μου πάντα μου έλεγε ιστορίες. Τις περισσότερες φορές ήταν οι ιστορίες που όλοι ξέρουμε, η Κοκκινοσκουφίτσα, η Χιονάτη. Κάποιες φορές όμως που ήταν κουρασμένη και λαγοκοιμόταν μπορεί να έστελνε την Κοκκινοσκουφίτσα φαντάρο και την Χιονάτη στα κάτεργα να εκτελεί έργα. Όπως και να ήταν οι ιστορίες της όμως, εμένα μου άρεσαν. Με το μυαλό μου έφτιαχνα εικόνες και με την φαντασία μου έβαζα τον εαυτό μου στην θέση των ηρώων.
Όλα καλά κι όλα ωραία μέχρι που έφτασα δέκα χρονών. Δεν ξέρω τι γίνεται με αυτή την ηλικία και οι μεγάλοι σταματούν να σου λένε ιστορίες. Νομίζουν πως μεγάλωσες. Νομίζουν ότι τις βαρέθηκες. Νομίζουν…νομίζουν…νομίζουν…νομίσματα. Ίσως κάπου εκεί αρχίσαμε να χάνουμε την παιδικότητα μας, να χάνουμε το χαμόγελο μας. Θεωρούσαν εμάς μεγάλους και συνάμα θεωρούσαμε κι εμείς τους εαυτούς μας μεγάλους.
Προσπάθησα να πολεμήσω όλη αυτή την αδικία με νύχια και με δόντια. Κανένας δεν μου έδωσε σημασία. Ούτως ή άλλως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Έτσι δεν λένε; Λάθος! Μέγα λάθος! Ο ένας κούκος ακούει τον άλλον, συγκεντρώνονται πολλοί και μαζί την φέρνουν.
Ξεκίνησα να πλάθω μόνη μου τα παραμύθια που ήθελα να ακούσω. Ξεκίνησα να φτιάχνω μόνη μου τους κόσμους που ήθελα να ζω. Οι δικοί μου κόσμοι ήταν πολύχρωμοι και μπορούσαν να ζήσουν σε αυτούς από νάνους γελωτοποιούς ( ξέρετε αυτούς με τα περίεργα καπέλα που κρέμονται ακόμα πιο περίεργα κουδουνάκια), μέχρι πρίγκιπες με πουα άλογα. Ο κάθε ήρωας είχε την δική του ιστορία που μπορεί να ήταν χαρούμενη ή λυπημένη. Καμία ιστορία όμως δεν είχε τέλος. Ποια είμαι εγώ άλλωστε που θα πω πως θα τελειώσουν τα παραμύθια;
Κάπως έτσι ξεκίνησε το Μαγικό Χαλί. Οι ιστορίες κι οι κόσμοι μου έφυγαν από το μυαλό και άρχισαν να γίνονται λέξεις και γράμματα κι επειδή είμαστε και γενιά της τεχνολογίας έγιναν ένα παραμυθένιο blog κι εγώ ξανά βρήκα την παιδικότητα μου.
Αλήθεια σε εσένα τι άρεσε να κάνεις μικρός; Να ζωγραφίζεις; Να λύνεις παζλ; Να παίζεις κουκλοθέατρο; Να χορεύεις; Να παίζεις μουσική; Και γιατί σταμάτησες; Επειδή σου είπαν ότι μεγάλωσες; Νομίζω σε κορόιδεψαν γιατί ποτέ δεν είναι αργά να ξεκινήσεις. Κι αν σου πουν ότι ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη γέλασε και πες τους ότι έχουν δίκιο. Δεν φέρνει την άνοιξη αλλά συγκεντρώνει και τους υπόλοιπους να την φέρουν μαζί.
Αναστασία Θανασούλα, Γεωπόνος Α.Π.Θ
Thessdenthess.gr 