Γράφει η Στράντζου Νάντια

Μείνε, αν το θέλεις

Σε ό,τι αντέχεις

Σε ό,τι πιστεύεις πως μπορείς να δαμάσεις

Αν έτσι είσαι…

 

Μα αν έχεις φτιαχτεί από όνειρο

Αν ακόμα μετράς άστρα και ταξίδια

Φύγε… γιατί ποτέ δε θα βολευτείς άνετα

Δε θα αράξεις στα «πρέπει»…

 

Φύγε, γιατί δεν υπάρχει θλιβερότερο

Από ένα βλέμμα με σπίθα

Σε ένα σώμα και μια ψυχή σε ακαμψία…

 

Διαλύσου, σκορπίσου στους ανέμους

να γεννηθείς ξανά μέσα στα χρώματα

από τις στάχτες και τους καιρούς..

Ποτέ μην είσαι ο ίδιος

αν δεν αντέχεις την ομοιομορφία…

 

Κι αν δε σου αρέσουν τα λιμάνια και οι στεριές

Που φτιάχνει ο κόσμος

Αν δε σου αρέσουν τα αναλλοίωτα στον χρόνο

Βάλε σε όλα φωτιά σε μια στιγμή

Και πέσε να ζήσεις στα κύματα…

 

Ας παραδέρνεις

Μέσα στο χάος σου

Θα δεις τα πιο μαγεμένα ηλιοβασιλέματα….

 

Αυτά που δε θα δουν ποτέ

Αυτοί που μένουν σε ό,τι αντέχουν

Σε ό,τι μάταια πιστεύουν

Πως μπορούν να δαμάσουν….

---