Δεν ξέφυγα ούτε εγώ. Το θεώρησα σαν μια απλή συνέχεια των δεινών που ζούμε. Σαν μια ηχηρή απάντηση σε όσα μας ήρθαν, ακόμα και αν τα περιμέναμε. Μόνο που, επειδή δεν είμαι από τη φύση μου σκληρός άνθρωπος, κάποια στιγμή αντιλήφθηκα ότι είναι τραβηγμένο όλο αυτό. Είναι μια θεώρηση των πραγμάτων που, όταν την αξιολογήσω καλά, απλά δεν μου ταιριάζει. Είναι όμως trendy.

Είναι λίγο τρομακτικό πόσο γρήγορα μπορεί να ταξιδέψει η πληροφορία σήμερα, ιδίως η κακή, αυτή που σε προσβάλλει, ακόμα και αν φταις. Μέσα σε λίγα λεπτά λοιπόν ο καθένας από εμάς, ο χειρότερος ή ο καλύτερος αξιολογείται με τον πιο σκληρό τρόπο από εκατοντάδες, πολλές φορές και χιλιάδες χρήστες του διαδικτύου και όχι μόνο. Σκληρές κατηγορίες,  ύβρεις, ακόμα και τρομοκρατία πολλές φορές και όλα αυτά δημόσια. Πιο δημόσια από παλιά. Ακόμα και αν η απέναντι πλευρά είναι ανήθικη και άδικη , δεν δικαιολογεί το τυφλό μίσος-και λέω τυφλό γιατί δεν πιστεύω ότι όλοι οι χρήστες αξιολογούν με τον ίδιο τρόπο τις πηγές πληροφόρησής τους.

Με μεγάλη ευκολία λοιπόν μπορούμε να επέμβουμε με τον πιο σκληρό τρόπο στην ζωή κάποιου που έκανε κάτι επιλήψιμο, κάτι παράξενο, τρομερό ή απλά διαφορετικό. Δεν ασκούμε απλή κριτική, αλλά είμαστε διατεθειμένοι να ξεσπάσουμε όλη μας την οργή επάνω του, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τι θα γίνει αν μας δοθεί κάποια στιγμή το δικαίωμα να χειριστούμε και πρακτικά όλες αυτές τις υποθέσεις μίσους; Υπάρχει πιθανότητα να μεταφέρουμε τις συμπεριφορές αυτές στην δικιά μας προσωπική ζωή; Μήπως όλο αυτό καταλύει κατά κάποιο τρόπο τη διαφορετικότητα ανάμεσα στους ανθρώπους; Ποιο είναι το μέλλον, αν όλα αυτά τα θεωρήσω δεδομένα; Τροφή για σκέψη.

Μαρία Παπαδοπούλου, Λογοθεραπεύτρια