Τώρα που έφτασε το φθινόπωρο οι περισσότεροι οργανώνουν τα σχέδια του χειμώνα, τι μισθό θα έχω; Θα μπορώ να πληρώσω το νοίκι; Ωστόσο όλοι έχουμε παρασυρθεί από τις έντονες πολιτικές εξελίξεις με αποτέλεσμα να έχουμε μηδενίσει τα αποθεματικά μας στα συναισθήματα…

Ζούμε σε μια εποχή που στο βωμό του χρήματος και του φαίνεσθαι θυσιάζονται σχεδόν τα πάντα. Αναλωνόμαστε στην κατανομή του χρόνου μας ώστε να ανταποκριθούμε κυρίως σε επαγγελματικές και οικονομικές υποχρεώσεις και για την αγάπη ούτε λόγος ούτε χώρος!

Έχουμε αποπροσανατολισθεί μαζικά και το πρόβλημα ασφαλώς και δεν είναι η ύπαρξη των social networks, του Internet και γενικά όλων των σύγχρονων τεχνολογικών υπηρεσιών. Το πρόβλημα είναι η χρήση όλων αυτών καθώς και το μερίδιο που έχουν καταλάβει όλα αυτά στην καθημερινότητα του καθενός μας. Η υπερβολική σημασία στα social media, δηλαδή οι νέοι που νοιάζονται περισσότερο για το αν θα πάρουν likes και σχόλια στο facebook ή στο Instagram παρά να περάσουν την ώρα τους με πραγματικούς φίλους και φίλες, τεκμηριώνουν την ύπαρξη των «νέων» συναισθημάτων σε δόσεις. Πρόκειται για την μοναδική ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικής κοινωνίας, όπου ακόμη και τα συναισθήματα μας όταν και αν δίνονται, παραχωρούνται σε δόσεις.

Συγκριτικά με το παρελθόν γινόμαστε όλο και περισσότερο απρόσωποι και καχύποπτοι κι αυτό δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις άδικο διότι έχουν εκφυλιστεί οι σχέσεις στην εποχή μας. Έχει χαθεί η ουσία του αληθινού και έχει αντικατασταθεί με το εύκαιρο και το συμφέρον. Ο καθένας «κοιτάει τον εαυτό του»! Ενδεικτικά το φιλότιμο και η βοήθεια στις μέρες μας προκαλούν «γέλιο», «ικανοποίηση» και ένα είδος νέας τέρψης στον καρπωτή-ωφελούμενο, αφού στο τέλος της πράξης νιώθει ανώτερος που εκμεταλλεύτηκε άλλον προς όφελος του.  Ωστόσο οι κατηγορίες για την έλλειψη συναισθηματικής επανάστασης δεν είναι η λύση. Ειδικότερα, είναι κατανοητό πως οι συγχύσεις και οι καταπιέσεις του σημερινού ανθρώπου ευνοούν την έλλειψη της αγάπης. Στο πλαίσιο αυτό όμως μας δίνεται η ευκαιρία να αναγνωρίσουμε την αγάπη ως την απαραίτητη δημιουργική δύναμη έναντι άλλων αρετών. Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και της υποταγής, η αγάπη αποτελεί τον βασικό οπλισμό στον επερχόμενο παγκόσμιο κορεσμό της κοινωνίας. Το ντεπόζιτο οφείλουμε να το φουλάρουμε με αγάπη, αλλιώς δεν παίρνει μπροστά…

Όμως η επιστροφή της βόλτας στην πραγματικότητα φανερώνει πως το γέλιο, το χαμόγελο και οι αληθινές αγκαλιές έχουν εκλείψει σχεδόν τελείως. Όλα έχουν συγχρονιστεί με δόσεις! Επικρατεί μια γενική αδυναμία σύναψης ουσιαστικών σχέσεων, σε όλα τα επίπεδα είτε προσωπικά, είτε επαγγελματικά είτε ερωτικά. Σε περίπτωση συναισθηματικής κατάνυξης κυριαρχεί ο φόβος. Είναι όπως όταν ελευθερώσεις ένα πουλί που ζούσε επί χρόνια σε κλουβί και νιώθει άρρωστο πετώντας. Είναι τα σημεία των καιρών άλλωστε…

Καλλιρρόη Νικολάου, Γεωπόνος, Υποψήφια Διδάκτωρ, Α.Π.Θ.